BRIAN JONES (28. februar 1942. - 3. jul 1969.)

 

BRIAN JONES (28. februar 1942. - 3. jul 1969.)

 

    Bio je i ostao jednom od nezaobilaznih ikona revolucionarnih i kreativnih šezdesetih godina 20. veka, ikonom epohe radikalnih promena, bunta, kao i uspona i padova mnogih čudesnih umetnika, pre svega iz miljea andergraunda, bitničkog pokreta i rokenrola. Plavokosi gitarista Stounsa, multiinstumentalista, harizmatični, nepriznati vođa i jedan od osnivača The Rolling Stones, bravurozni slide-gitarista i neodoljivi zavodnik, autodestruktivni, nihilistični buntovnik s razlogom jedne neponovljive epohe. Bluzer u srcu, umetnik u duši, jedna od onih hipersenzibilnih i tragičnih duša koje ne mogu dugo da traju i prebrzo sagore u plamenu vlastitih snova – između jave i sna.

 

On je formirao bend. On je izabrao članove. Dao ime bendu. On je izabirao muziku koju smo svirali. Nalazio nam nastupe. Bio je vrlo uticajan, veoma važan, a onda se postepeno počeo gubiti – visoko inteligentan – i nekako je protraćio i upropastio sve to, rekao je originalni basista benda, Bil Vajmen, o ulozi i značaju Brajana za Stounse. Niko još tu tvrdnju nije želeo da dovede u sumnju.

 

    U večnom sukobu sa okolinom i stalnoj potrazi za vlastitim identitetom, nikad dovoljno iskorištenog talenta i mogućnosti koje su prevazilazile okvire sveta unutar kojeg je delovao veoma kratko i haotično pretvorivši se na kraju u potpunu ruinu od čoveka i vlastitu parodiju nekadašnjeg briljantnog sjaja, potencijala svestranog umetnika i rođenog predvodnika, čiste avangarde, sklon hedonizmu, preterivanju, opijatima i narcisoidnosti, krenuo je stazama bunta i lutalaštva od rane mladosti. Brajanova ljubav prema muzici razvila se sa 16 godina, kada je prvi put čuo za Charliea Parkera, poznatog američkog jazz saksofonistu. U toj fazi, nagovorio je svog oca da mu kupi saksofon. Otac mu se takođe bavio muzikom (kao i majka koja je bila profesorica klavira), svirao je klavir i orgulje, a bio je i horovođa u lokalnoj crkvi (pored zvaničnog posla vazduhoplovnog inžinjera). Ni godinu dana kasnije strast prema muzici ne napušta mladog Brajana (bio je izuzetan učenik, natprosečno inteligentan, ali i nezainteresovan i buntovan u odnosu na znanje i poredak koji su se nudili i vladali unutar krutog školskog sistema – bio je više nego uspešan iz mase predmeta, širokog spektra interesovanja, da bi na kraju upisao umetnički koledž koji ubrzo napušta prateći svoj lutalački duh i posvetivši se svetu muzike, rokenrola i bluza koji ga je povukao putevima slave i potonjeg, tragičnog kraja), te za svoj sedamnaesti rođendan, na poklon dobija akustičnu gitaru koja će presuditi u svemu, odneti prevagu nad ostalim Brajanovim interesovanjima i talentima. Na svoju sreću i nesreću oba roditelja, Brajan napušta školu i ne planira ići na nikakav fakultet, već  pronalazi lokalni nebitni posao, kako bi mogao priuštiti sebi karte za koncerte na koje je želeo ići, vođen čudesnim duhom koji ga je uvek terao dalje i više, često i na sopstvenu štetu. U to vreme, postaje opsednut bluesom – pre svih uticaj na njega izvršili su legendarni Elmore James i Robert Johnson, stari blues majstori zvuka Delte i Džounsove buduće omiljene tehnike sviranje gitare, tzv. slide (bottleneck) style.

 

   Prvo se okušao kao ulični svirač negde u Skandinaviji, potom u jazz vodama kao klarinetista i saksofonista, našavši se početkom šezdesetih u Londonu (prešavši dug lutalački put umetničke i buntovne odiseje od rodnog Cheltenhama – koji je obuhvatio, između ostalog, studiranje na umetničkom koledžu, vanbračne zajednice i mnoštvo  nepriznate dece sa nekolicinom devojaka, kao i sviračko i životno sazrevanje, izrastanje u jednu od umetničkih, boemskih ikona burnih šezdesetih)  kao deo narastajuće rhythm and blues scene (inicirane pre svega uticajem tadašnjih bluz majstora u usponu poput Muddy Watersa, Howlin’ Wolfa, Elmore Jamesa ili pak John Lee Hookera i njihovih prvih gostovanja u Engleskoj i Evropi krajem pedesetih i početkom šezdesetih godina prošlog veka, kao i uticajem pionirskih rok ikona poput Chuck Berryja i Bo Diddleya koji su na neki način svojom muzikom i duhom i formirali pomenutu englesku scenu i Džounsove the Rolling Stones).

    Brajan Džouns menja umetničko  ime u Elmo Lewis, pod uticajem slavnog bluzera Elmora Jamesa, majstora slide gitare. Usledila je saradnja sa predvodnikom pomenute scene Alexisom Kornerom, nešto starijim i iskusnijim muzičarem (poput John Mayalla) kroz čiji su bend prošla skoro sva bitnija imena potonje britanske ritam i bluz scene – od Erika Kleptona do muzičara koji će potom formirati neke od najbitnijih bendova kao što su The Yardbirds, The Animals, Cream, Manfred mann, The Spencer Davis group, The Rolling Stones. Bend Blues incorporated bio je mesto gde je ispekao zanat, stekao ime i upoznao ostatak budućih Stounsa, pre svega njihovo buduće stvaralačko jezgro Jagger-Richards. Legenda kaže da je Brajan često  posećivao tadašnji poznati blues klub Ealing Blues club, gde su ga jedno veče sasvim slučajno uočili Mick Jagger i Keith Richards. Brajan je svirao na gitari pesmu Elmorea Jamesa Dust My Broom, a svoje buduće kolege je time impresionirao. Nakon toga, Brian, Ian Stewart, Keith Richards i Mick Jagger započeli su svoje probe u Soho Bricklayers Arms pabu, a 12. jula 1962. godine osnovali su The Rolling Stonese. Upravo je Brajan krstio bend - dok je davao intervju za Jazz News, pitali su ga kako se bend zove. Priča kaže kako je na podu njegove sobe bila  ploča Muddyja Watersa na kojoj je pesma Rolling Stone te je tako bendu odlučio dati slavno ime, snašavši se u trenutku nespreman ozbiljnije na postavljeno pitanje - improvizujući. Kamenje je počelo nezaustavljivo da se kotrlja (do današnjih dana) povukavši svog pokretača prvo ka vrhu svetlosti pozornice, dok se stena, pod teretom slave, samo par godina kasnije, nije počela još brže survavati ka ponoru - ispostaviće se po Brajana veoma tragično.

 

I am the little red rooster

Too lazy to crow for day

I am the little red rooster

Too lazy to crow for day

Keep everything in the farm yard upset in every way

The dogs begin to bark and hounds begin to howl

Dogs begin to bark and hounds begin to howl

Watch out strange cat people

Little red rooster's on the prowl

If you see my little red rooster

Please drive him home

If you see my little red rooster

Please drive him home

Ain't had no peace in the farm yard

Since my little red rooster's been gone

 

    Buntovan, multitalentovan i harizmatičan, kakav je već bio, nalazio se u stalnom raskolu između vlastitih potreba i mogućnosti. Lutao je od impresivnih blues korena unutar Little red rooster i prefinjene bottleneck tehnike do psihodeličnih partija na albumima Aftermath, Between the buttons i Their satanic majestic request (ređajući sve same muzičke bisere poput Lady Jane, Goin’ home, Under my thumb, Paint it black, Mother’s little helper, She’s a rainbow, Ruby tuesday), ostajući u večnoj senci tandema Jagger-Richards. Nedostatak izražajnosti nadomeštao je sviranjem mnoštva najrazličitijih instrumenata (poznavaoci tvrde da je vladao poznavanjem sviranja oko 60 instrumenata, od kojih su mnogi našli mesto u Brajanovim Stouns biserima, naročito na pomenuta 3 albuma, sve do prelomnog – Beggar’s banquet, kada dolazi do Brajanovog totalnog psiho-fizičkog sloma i preuzimanja vođenja benda u svakom smislu od strane Mika Džegera i Kita Ričardsa) - od klavira i melotrona do dulcimera i sitara, promenama imidža i stalnim incidentima.

 

     Ma koliko u muzičkom smislu bio značajan i kreativan tandem Džeger – Ričards (Jagger-Richards) - pre svega autorski, doprinos Brajana Džounsa stvaralaštvu benda koji je oformio i koji je potom obeležio (kao jedan od najbitnijih) celokupnu istoriju rokenrola, više je no krucijalan, suštinski i raznovrstan u mnogim ključnim momentima i klasicima Stounsa. Napomenimo ovaj put samo neke od Džounsovih klasika : svojom briljantnom slajd gitarom obojio je zvuk Stounsa (njegovi električni i akustični Rickenbacker, Gibson i Fender) u vanvremenskim bluz klasicima I wanna be your man, I am a king bee, I can’t be satisfied, I’m movin’ on, Doncha bother me, No expectations i već pomenutoj Little red rooster, zatim solo i ritam gitarom ritmičnu bodidlijevsku Stouns magiju The last time (Džounsov je i glavni, ponavljajući, razarajući plesni riff kao jedan od zaštitnih znakova ranih Stounsa), saksofonom  Child of the moon i Citadel, orguljama Let’s spend the night together, flautom Ruby Tuesday, kazuom (kazoo) Cool, calm and collected, sitarom Paint it black i Street fighting man, marimbom (jedan od instrumenata iz grupe udaraljki) Under my thumb, Out of time i Yesterday's papers, dulcimerom (the appalachian dulcimer – žičani instrument sa tri ili četiri žice, karakterističan za istoimeni američki region) Lady Jane i I am waiting, a potom i melotronom (mellotron, elektro-mehanički instrument s klavijaturom, preteča semplera)  We love you, She's a rainbow, Stray cat blues, 2000 light years from home i Citadel, kao i oboom  pesmu Dandelion - među ostalim bizarnim i lucidnim kreativnim momentima jednog čudesnog talenta i neobičnog čoveka. Spisak Brajanovih lucidnih muzičkih  Stouns kreacija završava se njegovim gotovo simboličnim učešćem u stvaranju albuma Let it bleed – udaraljkama je obojio zloslutni čikaški bluz Midnight rambler, dok je spisku svojih čudesnih instrumenata pridodao i autoharp  (još jedan iz grupe žičanih instrumenata koje je Džouns prethodno koristio u pesmi Ride on, baby) koji koristi u pesmi You got the silver.

 

   Njegova usna harmonika ostaje temeljnim vrednostima bluz i rokenrol muzike u komadima poput Come on, Stoned, Not fade away, Now i’ve got a witness, Good times, bad times, I just wanna to make love to you, High and dry, Goin' home, Dear doctor, Prodigal son. U ranim danima njegovih Stounsa, pevao je prateće vokale u mnogim od bitnih pesama poput Come on, I wanna be your man, I just wanna make love to you, Walking the dog, Money, I am all right, You better move on i It’s all over now (igrom sudbine, čudesnom ironijom, njegov prateći vokal obojiće i zloslutnu Sympathy for the devil, simbolično naslućujući njegov skorašnji kraj – rastanak sa bendom, a potom i životom).

 

    Sklon ženama i opijatima u enormnim količinama, neodgovornim ispadima i samouništenju, upadao je u konstantne nevolje tonući sve dublje, na ivici zakona (broj Džounsovih hapšenja i suđenja se krajem šezdesetih stalno uvećavao, onemogućivši mu na kraju i radnu dozvolu u SAD zbog posedovanja narkotika - nemogućnost sviranja sa bendom u SAD), uništavajući pre svega sebe i narušeno zdravlje. Probleme sa opijatima i astmom pratila je paranoja, sve češći sukobi sa zakonom i društvom koje nije imalo razumevanja za njegov nekonformistički boemski duh i raskalašnost, sumnja u vlastiti talenat, raskoli u idejama i stavovima unutar benda i proganjanje od strane Establišmenta. Autorski tandem Džeger-Ričards vremenom se muzički udaljavao od Džounsovih početnih bluz korena benda, njegovog potonjeg umetničkog lutanja i egzotike psihodelije, odvodeći bend vlastitim pesmama bazičnom rokenrol zvuku (naročito nakon povratničkog singla Jumping Jack flash, maja 1968., gde sve pršti od neobuzdane rokerske energije i želje, pre svega Džegera i Ričardsa da bend vrate rokenrol korenima, bazičnom zvuku i izađu iz pomrčine i izmaglica psihodeličnih lutanja i zloslutnih isparenja razarajuće kiseline) i preuzimajući liderski primat. Svet Brajana Džounsa vremenom je sve više bledeo i rastakao se pred očima javnosti i gomilama problema koji su beskonačno nagomilavali, sve do konačnog sloma samog Džounsa.

 

    Nakon snimanja albuma Beggars banquet (mart-jul 1968.) značaj i uloga Džounsa unutar Stounsa (koje je sam samo par godina ranije oformio i vodio) lagano se gubila i gasila. Bio je to suštinski njegov opraštajni Stouns album, bolna i tragična slika njegovog kraha, najava tragedije koja će se desiti godinu dana kasnije kada je pronađen mrtav. Legendarni šou program The Rolling Stones rock and roll circus (snimljen i kao album), iz decembra 1968., (na kojem gostuju mnoge tadašnje bitne rok grupe i izvođači poput Jethro tull, The Who, Taj Mahal, Marianne Faithfull, Eric Clapton, Mitch Mitchell i John Lennon – poslednja trojica navedenih, uz Keitha Richardsa na basu svirali su zajedno 2 pesme kao neponovljivi The Dirty mac), osmišljen u svrhu promocije albuma Beggars banquet (objavljenog 6. decembra 1968.) pokazuje Brajana u ništa manje izgubljenom izadanju – prilično oronulog i fizički i psihički. Sredinom 1969. on gotovo da više nije ni postojao, osim kao formalni član benda. Na albumu Let it bleed(1969.) pojavljuje se samo simbolično u svega dve pesme – svira autoharp u You got the silver i udaraljke u Midnight Rambler (početkom godine, kako je odmicalo snimanje albuma – koje je počelo u novembru 1968. čudesnom numerom You can’t always get what you want, Brajan je bio gotovo van sebe zbog problema sa narkoticima, zakonom, a nakon motociklističke nesreće u maju te godine više ni fizički nije bio prisutan u studiju tokom snimanja – 8. juna i zvanično je prestao biti član Stounsa) , ostajući u senci zvuka gitara Kita Ričardsa (koji je sam uradio gitarski deo albuma),novopridošlog člana Mika Tejlora (svira slajd gitaru u Country honk i električnu gitaru u Live with me), i posebno autorske i liderske uloge Mika Džegera koji je preuzeo stvar u vlastite ruke rukovodeći snimanjem antologijskog albuma Let it bleed, kultnog singla Honky tonk woman i pripremama za furioznu američku turneju (za koju Džouns više ni fizički ni psihički nije bio spreman, a još manje kao muzičar, izgubljen u svom destruktivnom svetu paranoje i totalne neaktivnosti). U suštini, ironijom sudbine, bio je to i dalje sjajan bluz album (upravo onakav kako je to verovatno nekad sanjao Brajan Džouns kao osnivač benda – savršen spoj američke bluz tradicije i novog, britanskog duha rokenrola, ritam i bluza), oslonjen suštinski na američke muzičke korene (gospel u Gimme shelter, čikaški bluz u Midnight rambler ili pak kantri bluz u obradi legendarne numere Roberta Džonsona – Love in vain - uz predivan zvuk slajd gitare Kita Ričardsa i mandoline Reja Kudera – numeri jednog od dva glavna uzora Brajana Džounsa, kako je to ironija sudbine čudesno priredila na njegovom kraju u vlastitom bendu), ali osnivača benda više nije bilo na njemu.

 

    Vraćajući se na trenutak reminiscencijama i pričom unazad, na Brajanov život i stvaralaštvo u Stounsima, dolazimo do čudesnih, više nego ironičnih činjenica koje nam govore o tragici jednog nestvarnog talenta koji se urušio pod teretom slave i vlastitog nesnalaženja u jednom burnom i prelomnom vremenu, uprkos nesumnjivom talentu, inteligenciji i harizmi. Naime, kada su Stounsi nakon neuspešne psihodelične faze odlučili da se vrate bazičnim rock and roll korenima, Brajana gotovo više i nije bilo. Godine haosa kroz koje je prošao, na ivici ludila i autodestrukcije ostavile su bolne ožiljke i duševne lomove. Nakon 1967., dva nervna sloma, beskonačnih opijanja a potom još pogubnijeg konzumiranja halucinogena LSD, Brajan Džouns se lagano gubio u svom alternativnom, narkoticima natopljenom svetu halucinacija i dezorijentacije, dok se sav talenat lagano gasio u izmaglici ludila koje ga je sve više opsedalo, pre svega paranoidni osećaj. Usledio je definitivni razlaz sa ostatkom benda.

 

   Očevici tvrde, da se Brajan u vreme snimanja povratničkog albuma Beggars banquet bukvalno raspadao. Ipak, doprinos Džounsa albumu, u trenucima prisutnosti nije bio ni malo zanemarljiv : on uverljivo svira sitar na Street fighting man, slajd gitaru na No expectations, akustičnu gitaru na Parachute woman, usnu harmoniku na Parachute woman, Dear doctor i Prodigal son, a potom i melotron na Jig-saw puzzle i Stray cat blues (neke od čudesnih momenata snimanja ovog kultnog albuma i neponovljivog duha šezdesetih beleže i kamere slavnog francuskog filmskog režisera Žan Lik Godara, postavljene u studiju radi potreba njegovog filma One plus one nastalog u tim čudesnim danima).

 

Please allow me to introduce myself

I'm a man of wealth and taste

I've been around for a long, long year

Stole many a man's soul and faith

 

And I was 'round when Jesus Christ

Had his moment of doubt and pain

Made damn sure that Pilate

Washed his hands and sealed his fate

 

Pleased to meet you

Hope you guess my name

But what's puzzling you

Is the nature of my game

 

I stuck around St. Petersburg

When I saw it was a time for a change

Killed the Tsar and his ministers

Anastasia screamed in vain

 

I rode a tank

Held a general's rank

When the blitzkrieg raged

And the bodies stank

 

Pleased to meet you

Hope you guess my name, oh yeah

Ah, what's puzzling you

Is the nature of my game, oh yeah

 

I watched with glee

While your kings and queens

Fought for ten decades

For the gods they made

 

I shouted out,

"Who killed the Kennedys?"

When after all

It was you and me

 

Let me please introduce myself

I'm a man of wealth and taste

And I laid traps for troubadours

Who get killed before they reached Bombay

 

Pleased to meet you

Hope you guessed my name, oh yeah

But what's puzzling you

Is the nature of my game, oh yeah, get down, baby

 

Pleased to meet you

Hope you guessed my name, oh yeah

But what's confusing you

Is just the nature of my game

 

Just as every cop is a criminal

And all the sinners saints

As heads is tails

Just call me Lucifer

 

Cause I'm in need of some restraint

So if you meet me

Have some courtesy

Have some sympathy, and some taste

 

Use all your well-learned politesse

Or I'll lay your soul to waste, um yeah

Pleased to meet you

Hope you guessed my name, um yeah

 

But what's puzzling you

Is the nature of my game, um mean it, get down

Woo, who

Oh yeah, get on down

 

Oh yeah

Oh yeah!

Tell me baby, what's my name

Tell me honey, can ya guess my name

 

Tell me baby, what's my name

I tell you one time, you're to blame

Ooo, who

Ooo, who

 

Ooo, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

 

Ooo, who, who

Oh, yeah

What's my name

Tell me, baby, what's my name...

 

 

    Brajan je nekoliko godina intenzivno uživao u slavi, obožavao se sređivati, pozirati i godilo mu je da bude u centru pažnje. Postao je velika ikona jednog čudesnog doba kada se eksperimentisalo sa svim i svačim (pre svega svešću i novim, avangardnim, andergraund i postmodernističkim pogledima na svet), kada su se menjala mnoga ustaljena pravila i konvencije i reč sloboda pisala velikim slovom S – kako se i živela, punim plućima, do kraja, ne štedeći ni trenutka život mogućnosti izbora. Ali osim što je konačno ispunio vlastiti srednjoškolski san i rasturao zajedno s ostatkom benda u muzičkom smislu, obožavao je i eksperimentisati s drogama koje su predstavljale izazov, novotariju i zlu kob tog vremena (posebno sveta rokenrola kojeg su koštale života i protraćenih talenata nekih od najkreativnijih pojedinaca u njenoj burnoj istoriji, pre svega ekipu iz tragičnog kluba 27, koju je svojom smrću uveličao i Brajan). Bend je radio žurke i išao na iste, na zabavama bi se uzimala svima nova droga, LSD i to u velikim dozama. Članovi su već u počecima imali često problema s novinarima, policijom i sudom. U maju 1967., policija je uletela na žurku u Kitovoj kući i privela njega i Mika. Isto veče, upala je i u Brajanovu kuću, uhapsila ga zbog posedovanja ogromne količine kokaina i amfetamina. Dok su čekali odluku suda, Mik, Kit i Brajan otišli su na putovanje u Maroko. Brajan je tada već imao velike probleme s drogom i nekoliko puta se predozirao, što je samo uvećavalo njegove ogromne zdravstvene probleme sa astmom. Postajao je sve dezorijentisaniji. Napustila ga je i devojka, Anita Palenberg, manekenka – da zlo bude veće stupila je u vezu sa Ričardsom što je i onako sve lošije odnose u bendu dovelo do usijanja.

 

    Nakon dolaska novog menadžera Stounsa - Andrewa Looga Oldhama, sve se još više promenilo. On je mislio kako će bend postati popularniji tako da se Mik i Kit stave u prvi plan – kao autorski tandem Jagger-Richards (poput stvaralaćkog tandema Lennon-McCartney, the Beatles, koji je vodio glavnu reč u svetu rokenrola tih godina – zanimljiva je činjenica da upravo njih dvojica gostuju, dakle Džon Lenon i Pol Mekartni, kao vokalna pratnja jednog od ključnih Stouns singlova, snimljenog te, 1967. godine, vezanih upravo za priču o hapšenju članova benda i podršku Bitlsa kolegama iz Stounsa. Uz ovu malu digresiju ide i zvuk zalupljenih vrata zatvorske ćelije koji otvara pomenutu pesmu – We love you, na tako ironičan i ciničan način, kako su samo Bitlsi i Stounsi mogli da komentarišu duh jednog nestvarnog vremena) , a Brajan se makne u drugi. Brajana je to veoma emotivno pogodilo, uvećavajući njegovo inače depresivno stanje do granica izdržljivosti. Tih je godina, Brajanova zavisnost postala toliko velika da je u decembru 1968., nakon objave sedmog albuma Beggars Banquet odlučio reći ostatku benda kako neće ići na turneju. Bend se tada okupio u Brajanovom domu i pričali su dugo o celoj situaciji u kojoj se našao, nije bio u stanju putovati, a prijatelji iz benda su mu morali pronaći zamenu (bio je to vrsni mladi bluz gitarista – Mick Taylor, tada dvadesetogodišnji gitarista legendarnih Bluesbreakersa John Mayalla)i nastaviti dalje sa radom u studiju i turnejama.

 

    Nošen dahom samodestrukcije Brajan Džouns ostao je nikad dovoljno iskazanim talentom. Ipak, ostavio je neizbrisiv trag unutar jednog vremena radikalnih promena i kreativnih uzleta na polju umetnosti. Ostao je samo simbol, demonski lep i opasan anđeo destrukcije, iskorak u nepoznato najsmelijih, osujećen i nikad dovoljno shvaćen.

 

Ne sudite preoštro o meni, Brajanove su reči upućene roditeljima na kraju.

 

     Pronađen je mrtav 3. jula 1969. godine na dnu bazena svoje kuće u Hartfildu. Imao je samo 27 godina i svojom tragičnom dušom ponovo je otvorio vrata kluba 27 – svih onih koji su  slučajno otišli prerano. Otvorio je vrata kluba 27, vrata čiji je temelj postavio, otvorivši zlom sudbom klub, možda največa legenda bluz muzike – Robert Džonson, maestralni gitarista, ženskaroš i mitska figura, čovek koji je prodao dušu đavolu na raskršću života i smrti da bi uspeo(po mnogo čemu sličan talentovanom i rastrzanom Brajanu Džounsu), omogućivši da na isti dan, dakle 3. jula, samo dve godine kasnije na njih uđe još jedan od legendarnih buntovnika, pesnika i bitnika, predvodnika jedne neponovljive generacije – Džim Morison. Plavokosi anđeo Stounsa otvorio je nikad zatvoreni krug misterioznih smrti neprilagođenih i neposlušnih, opterećenih  prevelikom dozom duše, slobode i saznanja za ovako malen, beznačajan i zao svet. Svet bez svetlosti ili bilo kakve iskrene saosećajnosti, kruga lepote gde se radost meri kroz sreću drugih i bogatstvo u razlikama. Samo srcem, nikako materijalnim smećem i nesrećama bližnjih.

 

    Dirljiv opraštaj sa plavokosim anđelom priredili su Stounsi u londonskom Hyde parku 5. jula 1969.. Stihovi engleskog romantičarskog pesnika P.B. Shelleyja iz poeme Adonis bili su više nego rečiti, u prisustvu oko pola miliona ljudi: Mir, mir! On nije mrtav, on spava. Utonuo je u san o životu.

 

By Dragan Uzelac