AKIRA KUROSAWA: RASHOMON ( 1950.)
Akira Kurosawa, japanski filmski reditelj, scenarista i producent, bio je jedan od najkreativnijih i najoriginalnijih autora japanske i svetske kinematografije. Zahvaljujući svojoj složenoj autorskoj ličnosti i nadmoći kojom je vladao dramskim strukturama svojih filmskih remek-dela, na zapadu su ga zvali Šekspirom savremenog filma, dok je u rodnom Japanu dobio autoritativni nadimak Imperator.
Osim što je ključni Kurosavin film, Rašomon (1950.) je nakon nagrade u Veneciji i Oskara širom otvorio vrata interesovanja zapada za japanski film. Dve pripovetke japanskog pisca Rinosuke Akutagave poslužile su za ispredanje magične sage o pet različitih viđenja jednog događaja - surovog ubistva smeštenog u dubinu daleke prošlosti Japana, sa direktnim aluzijama na savremeni Japan. Svojim umetničkim nervom i misaonom dijalektikom film fascinira publiku sa svih meridijana i daje povod za neprestano nova tumačenja slojeva prebogate unutrašnje strukture. Jednostavnim, rafiniranim i pročišćenim filmskim jezikom Kurosava naprosto pleni - bila je to neodoljiva magija umetničkog dodira koji nikog ne ostavlja ravnodušnim. Vanvremenski unikat, top ten svih vremena.
U srednjovekovnom Japanu, u vreme nemira i gladi, trojica muškaraca počinju voditi zanimljiv razgovor. Ispred gradskih vrata Kyota sede drvoseča, budistički sveštenik i putnik koji su se sklonili od kiše. U međuvremenu, raspravljaju o nedavno odigranom gnusnom činu. Poznati odmetnik napao je samuraja i njegovu suprugu, pri čemu je nju silovao, a njega ubio, pritom mu otuđivši mač. Tri dana ranije jedan od njih, po zanimanju drvoseča, nedaleko od grada Kyota na putu u šumu gde skuplja drva pronašao je leš ubijenog muškarca. O tome je i svedočio na sudu, a svojim sagovornicima prepričava sudska svedočenja i ostalih osoba umešanih u čitav događaj. Prvi je svedočio zloglasni lopov Tajomaru, čovek osumnjičen da je ubio i pokrao žrtvu, muškarca Takehira, a u svom svedočenju Tajomaru je utvrdio da nije hteo počiniti ubistvo, nego silovati žrtvinu suprugu Masako. Prema njegovim rečima, žena je nakon silovanja zbog gubitka časti zatražila da umre ili Tajomaru ili njezin suprug, pa je Tajomaru u navodno časnom dvoboju ubio Takehira. Kad je ubrzo svoje svedočanstvo počela iznositi Masako, njezin je opis događaja bio sasvim drugačiji, baš kao što su drugačija bila i svedočenja preostale dvojice učesnika procesa. Na samom kraju će upitna postati i drvosečina priča, jer i on kao i ostali događaje opisuje u za sebe najpovoljnijem svetlu...
Ljudska bića nisu sposobna biti potpuno iskrena o njima samima. Ne mogu govoriti o sebi, bez da doteraju i ušminkaju vlastitu percepciju.
Godine 1951. na festivalu u Veneciji ovenčana Zlatnim lavom i Nagradom italijanskih filmskih kritičara, godinu kasnije ovenčana Počasnom nagradom Američke filmske akademije te 1953. nominovana za Oscara za najbolju scenografiju i za nagradu BAFTA u kategoriji najboljeg filma, antologijska drama s elementima trilera koscenariste i reditelja Akire Kurosawe – Rašomon, temeljena je na kratkim pričama Rašomon i U šumarku japanskog pisca Ryunosukea Akutagawe. Akutagawu se smatra ocem japanske kratke priče, najznačajnija japanska književna nagrada nazvana je prema njemu, a Kurosawa i njegov čest koscenarista Shinobu Hashimoto (Živeti, Sedam samuraja, Krvavi presto) iz priče Rašomon preuzeli su ambijent, dok su likove i dešavanja preuzeli iz priče U šumarku. U filmu koji je zapadnu publiku ključno zainteresovao za japansku kinematografiju te u japanskom filmu obnovio žanr jidai-geki, odnosno tradicionalnu japansku istorijsku dramu, i danas kao i u vreme premijere imponuje izvornošću dramske i narativne konstrukcije s fokusom na izuzetno delotvorne retrospekcije, čime asocira na Građanina Kanea slavnog Orsona Walesa. Temu filma dovodeći u savršenu ravnotežu sa stilskom promišljenošću i zaokruženošću celine, pri čemu se dominantno oslanja na brojne vožnje kamere, neobične montažne rezove te istodobno poetičan i okrutan prikaz prirode, Kurosawa izuzetno spretnom i sugestivnom režijom i likovima i gledaocima izmiče bilo kakav konkretniji orijentir u zbivanjima, stvarajući u svakom segmentu impresivan esej o nemogućnosti spoznavanja istine. Zahvaljujući tome, pridev rašomonski je do danas ostao sinonim za situacije u kojima je teško utvrditi objektivnu istinu. Sjajna glumačka ekipa u sastavu: Toshiro Mifune, Machiko Kyo, Masayuki Mori, Takashi Shimura samo upotpunjuje savršenu sliku ovog antologijskog ostvarenja sedme umetnosti. Rašomon je danas puno više od običnog filma. Kurosawino prvo međunarodno priznato ostvarenje svoj je trag ostavilo ne samo u kinematografiji već i književnosti, psihologiji, filozofiji. Njegovo se značenje i danas učestalo interpretira, o njemu se pišu eseji i disertacije, ne prestaje intrigirati naučnike, analitičare i intelektualce diljem sveta.
Rashomon je odraz života, a život ne poseduje uvek jasna značenja.
Akira Kurosava stvorio je vremenom jedinstvenu snimateljsku tehniku, koju je razvio do pedesetih godina i filma Rašomon. Koristio je daljinska sočiva kojima je izdužavao kadar. Upotrebom većeg broja kamera snimao je akcione scene iz više uglova dajući im na taj način višeznačnost, dublji smisao i različite mogućnosti tumačenja. Još jedan Kurosavin zaštitni znak bio je korišćenje vremenskih elemenata kako bi dočarao događaj i pojačao emociju, kao na primer: jaka kiša u uvodnoj sceni Rašomona, magla u Krvavom prestolu ili hladni vetar u Telesnoj straži. Bio je perfekcionista duboko posvećen željenim vizuelnim efektima, filmskoj lirici, emociji i atmosferi. U filmu Rašomon je obojio vodu crnim kaligrafskim mastilom kako bi postigao efekat snažne kiše. U filmu Haos celi set dvorca je sagrađen na obroncima planine Fudži samo kako bi bio spaljen do temelja u poslednjoj sceni filma. Poznate su i priče kako je zahtevao da se tok reke okrene u suprotnom smeru kako bi se postigli bolji vizuelni efekti, kao i recimo da se ukloni krov kuće jer je smatrao kako bi prisutnost krova bila neatraktivna u kratkoj sekvenci snimanja iz voza.
Njegov se perfekcionizam ogledao i u pristupu kostimografiji. Često je glumcima davao njihove kostime nedeljama pre snimanja i zahtevao od njih da ih nose svakodnevno, da se, kako je govorio, povežu sa njima. Što se filmske muzike tiče, verovao je da gotova muzika za film nije dobra. Nakon što bi je odabrao kao muzički komad koji prati određene scene, uradio bi njeno reduciranje i prilagođavanje vlastitoj viziji. U svojim epskim ostvarenjima adaptirao je neke od književnih klasika: Šekspirovog Kralja Lira u filmu Haos i Magbeta u Krvavom prestolu, Idiota od Dostojevskog, a potom i Tolstoja i Maksima Gorkog. Što se saradnika tiče, tokom svoje najkreativnije faze od kraja četrdesetih do sredine šezdesetih, Kurosava je uglavnom voleo da radi sa proverenom ekipom. Furnio Hayasaka je napisao muziku za sedam njegovih filmova, mnoge od scenarija je zajednički uradio sa Hideom Ogunijem, Yoširo Muraki je bio njegov scenograf, a Asakazi Nakai snimatelj na 11 filmova. Voleo je takođe raditi sa istom grupom glumaca, poebno sa Takašijem Šimurom, Tatsujem Nakadaijem i Toširom Mifunom. Saradnju sa Mifunom započeo je s filmom Pijani anđeo (1948.), a završio s Riđobradim (1965.). Ta saradnja postala je jednom od najslavnijih u istoriji filma. Kurosava je bio pobornik ideje filma kao potpunog autorskog rada i zbog toga je sudelovao u svim stadijumima snimanja filma. Počeo je s pisanjem scenarija, zatim knjige snimanja, režirao je film, ali se ujedno bavio i snimanjem, rasvetom i kadriranjem, a na kraju je to sve samostalno montirao. Bio je čovek neverovatne energije te je znao nakon celodnevnih snimanja otići u laboratoriju, razviti film i raditi prve grube rezove na snimljenim sekvencama.
Ono po čemu će Rašomon ostati upamćen je briljantan vizuelni stil koji se u ono vreme činio nestvarnim i revolucionarnim. Čovek koji je zaslužan za to je Kazuo Miyagawa, koji je brojnim idejama što se tehničkih elemenata tiče ostao zapamćen kao začetnik tog uticajnog, prirodnog pristupa materijalu. Jedna od ideja je bila inovativna upotreba sekvence koja se sastoji samo od gro plana triju protagonista kako bi se naglasila povezanost među njima. Kako im je prirodno svetlo stvaralo probleme tokom snimanja scena rešenje su pronašli upotrebom ogledala koje je reflektovalo snažnu sunčevu svetlost, a da pritom nije predstavljalo smetnju kamerama. Ta je svetlost korištena i u simboličkom smislu. Kada je kroz naraciju određeni lik opisivao situaciju, ostali su likovi bili osvetljeni ili zatamnjeni, zavisno o njihovoj poziciji unutar svedočenja. Treba još dodati da ono što film Rašomon čini klasikom nije samo njegova tehnička besprekornost; ono što će gledaoca dirnuti i sedam decenija nakon nastanka filma, duboko je humana poruka o toleranciji i slozi te Kurosavina potpuna vera u dobrotu čoveka, uprkos svim nedaćama s kojima se susreće. Film sadrži izrazito jaku moralno-filozofsku poruku kako treba zazirati od svake forme osuđivanja jer ljudska je percepcija varljiva, a istina je uvek korak dalje od čovekova znanja.
Kao emotivna, sentimentalana osoba, Kurosava se inspirisao neposrednim zbivanjima iz sopstvenog okruženja. U njegovom načinu strukturisanja filmske materije prelama se tradicija i inovacija, tipično japansko i usvojeno zapadnjačko, patetično i cinično, intuitivno i smišljeno, plastično i sublimirano, silina energije i rafiniranost stila, niz kontradikcija, dijalektički spregnutih autentičnošću njegovog raskošnog talenta. Karakterisali su ga čvrsta i jasna priča, sa snažnim motivima i karakteristikama. Multivizionom tehnikom snimanja, sa više kamera u isto vreme, iz različitih uglova, pojačavao je prisustvo treće dimenzije u sugerisanom prostoru, izoštravajući sliku i viziju sveta o kojem je govorio. Sliku i viziju sveta o kojem je govorio i u vlastite snove pretvorio, odlazeći, da bi zauvek ostao samo sa onima koji još uvek umeju da se dive na vlastitom putu moguće spoznaje konačne Istine.
By Dragan Uzelac
Nema komentara:
Objavi komentar