Another brick in the wall part 2. by Roger Waters

Another brick in the wall part 2. by Roger Waters

Vrhunac kritičkog opusa Pink Floyda objavljen je 30 . novembra 1979 ., u vidu duplog, novog konceptualnog albuma - The Wall, nove monumentalne epske avanture sa ubitačnom Floyd krstaricom i socijano kritičkom intonacijom nošenom dahom Rogera Watersa. Nakon epskih devetomesečnih radova pojavio se Zid (nešto kasnije i kao film nastao u saradnji sa briljantnim britanskim filmskim režiserom Alanom Parkerom – pod istim nazivom, watersovskim scenarističkim angažmanom i Bobom Geldofom, tadašnjim liderom benda Boomtown rats u naslovnoj ulozi propale muzičke zvezde – Pinka (Barrett) ili alter ega Rogera Watersa i njegove tragične mladosti - odrastanja bez oca poginulog u užasu Drugog svetskog rata).

Roger Waters je ovako opisao osnovnu ideju albuma The Wall: Osnovna ideja cele stvari jeste da, ako se izoluješ, počinješ da propadaš.

Bio je to album koji je zaokružio na epohalan način Watersov koncept sagledavanja modernog sveta iz socijalno kritičkog ugla i počeo da ruši sve zidove koji nas razdvajaju i dele, deset godina pre zvaničnog pada najvećeg zida podele – Berlinskog zida. Bio je to još jedan Pink Floyd magnum opus, jedan od najbitnijih, krucijalnih albuma sedamdesetih godina 20. veka, glavni zamajac Watersove solo karijere i album koji je doneo kultni hit singl (prvi singl Floyda nakon deset godina, u Britaniji) – Another brick in the wall (protestnu pesmu, podeljenu u tri nezavisna dela koja savršeno funkcionišu kao celina) i niz ništa manje značajnih pesama poput: One of my turns, Mother, Don’t leave me now, Confortably numb, Hey you, In the flesh, Run like hell. Album je izašao 1979. godine, dok je istoimeni film izašao 1982. godine. Film se sastoji od video-spotova koji prate životnu priču Pink Flojda, glavnog junaka filma. Video-spotovi, odnosno pesme, idu istim redom kao i na albumu i tako se formira priča o liku koji postupno postaje izolovan od sveta sopstvenim mentalnim zidom. Stvaranju tog zida doprineli su pogibija njegovog oca u Drugom svetskom ratu, kao i prevelika zaštita njegove majke i na kraju razvod braka koji je potvrdio ubeđenja njegove majke, kojima ga je hranila od malena, a to je da se nikome više ne može verovati.

We don't need no education

We don't need no thought control

No dark sarcasm in the classroom

Teacher, leave them kids alone

Hey, teacher, leave them kids alone

All in all it's just another brick in the wall

All in all you're just another brick in the wall

We don't need no education

We don't need no thought control

No dark sarcasm in the classroom

Teachers, leave them kids alone

Hey, teacher, leave us kids alone

All in all you're just another brick in the wall

[Spoken:]

Wrong! Do it again!

If you don't eat your meat, you can't have any pudding!

How can you have any pudding if you don't eat your meat?!

You! Yes, you, behind the bike sheds, stand still, laddy!

Odrastanje uz majku, bez oca koji je poginuo kao samo još jedna cigla u zidu bezdušnog društva, prošarana je brutalnim scenama stradanja, bolnih sećanja, košmara, usamljenosti. Tata, šta si to ostavio za mene - sve u svemu to je samo još jedna cigla u zidu. Zid predstavlja psihičku barijeru koju Pink gradi svojim strahovima i traumama i mada on ima fizički kontakt sa svetom, postaje sve otuđeniji na duhovnom planu. Svaki traumatizujući događaj iz njegovog života on doživljava kao još jednu ciglu u zidu. Prva u nizu cigli je odsustvo figure oca u njegovom ranom detinjstvu. Posledice bezumnog rata su pogubne – razoreni ljudski životi, razorene porodice, nebriga za pojedinca i atmosfera bez ljubavi, saosećanja i topline. Usamljenom dečaku ostavljena su samo bleda sećanja i svet izgrađen maštom, maštom nesretnog odrastanja. Uteha od licemernog društva bila je samo još jedna besmislena zahvalnica poginulima, mrtvo slovo na papiru – od novog obećanog sveta ostali su samo bol i laž, zastava Britanije čiji se crveni, engleski krst pretvara simbolično u krv koja se sliva u šaht ljudskog zla i bezdušnog otpada. Good bye, blue sky – ironičan je i sarkastičan Watersov komentar na domete i uspehe modernog demokratskog društva zasnovanog na licemerju, praznim pričama, demagogiji i lažima, brutalnosti, gramzivosti, sili.

U verziji sa albuma The Wall drugi deo pesme Another brick in the wall (sastavljene iz tri dela, gde svaki od tri dela pesme ima sličnu ako ne i jednaku strukturu teksta i muzike, i svaki deo je glasniji i puniji ljutnje od prethodnog dela, menjajući tako raspoloženja od tužnog prvog dela, preko protestnog drugog, pa sve do besnog trećeg dela pesme) sledi nakon pesme The Happpiest days of our lives (naslov ove pesme je brutalno ironičan. Iako dani u školi treba da predstavljaju najsrećnije i najbezbrižnije dane u našem životu, oni su često obeleženi osećanjima poniženja. Voters za nastavnike kaže: Nastavnici nikada ne motivišu učenike da rade prave stvari, niti ih zainteresuju za nešto, već se samo trude da ih održe mirne i dobre, i da ih smeste u pravilne kalupe kako bi otišli na univerzitet i bili ispravni) sa poznatim Votersovim vriskom (sličan vrisku u pesmi Careful With That Axe, Eugene). Te dve pesme su nekada puštane zajedno, posebno na rock radio stanicama, zbog njihove povezanosti u značenju. U pesmi se glasno čuju bubnjevi, kao i bas gitara. Deo pesme je snimljen sa školskim horom koji peva sa bendom zajedno drugu strofu. Kad pesma završi čuju se zvukovi i glasovi sa školskog dvorišta, zajedno sa učiteljem koji pokušava upravljati životima dece vičući na njih kao npr: Wrong! Do it again! i If you don't eat yer meat, you can't have any pudding! How can you have any pudding if you don't eat yer meat?!.

Ne treba nam obrazovanje, ne treba nam kontrola misli, niti mračni sarkazam u učionicama... učitelji, ostavite nas decu na miru, sve u svemu to je još samo jedna cigla u zidu jetko se osvrće Waters na brutalnost, ispraznost i čvrstu ruku obrazovnog sistema – Another brick in the wall part 2 obrušava se na čisto zaglupljivanje i kontrolu misli koji od mladih ljudi prave morone, mleveno meso, poslušnike, moderne robove i buduće ratnike sistema, nove tempirane bombe i glinene golubove za nove besmislene ratove smišljene u kuhinjama vladara radi još većeg bogaćenja i uklanjanja buntovnih i nepodobnih delova sistema – sistema bogaćenja samo za privilegovane. Mama, da li da podignem zid?. Bezosećajnost, cinizam, perfidnost i strah vladaju svetom – cilj igre je zadržati vlast po svaku cenu, prigrabiti za sebe sve i slomiti volju pojedinca, pretvoriti ga u društveno korisnog roba, ratnika, praznu, bezosećajnu i bezimenu ljušturu bez pameti i osećanja, još jednu ciglu u zidu.

Nakon što ga uvredi učitelj za vreme nastave (ismevajući njegovo pisanje pesama, njegov rani kreativni pokušaj izražavanja osećanja koje društvo pokušava da uguši u mladom čoveku), mladi Pink (čitaj Waters) zamišlja kako sva deca protestuju i dižu ustanak protiv škole. Što se filmske verzije pesme tiče, prepune sjajnih animacija, simbolike, muzike i nadahnutosti, energije koja gledaoca u potpunosti uvlači u priču, poistovećujući ga sa svetom glavnog junaka pesme, Pink se zamisli na školskom času. Zamišlja nekolicinu učenika kako marširaju na putu dok ne padnu u nekakav uređaj (nešto kao ogromne mašine za mlevenje mesa) i izlaze iz njega svi jednaki sa nekakvim maskama preko lica (maskama bezličnosti koje društvo pokušava svima da nam okači, oduzimajući nam osnovno pravo na različitost i svaku vrstu slobode), tako da se ne mogu prepoznati. Kada počne britka i katarzična Gilmourova solo deonica na gitari, deca krenu uništavati školu sa čekićima (sličnim kao u delu sa marširajućim čekićima kada Pink umisli da je nacistički vođa) i stvaraju lomaču, i izvlače učitelja iz goruće škole. Pesma završi kada se Pink počne češati za ruku, po kojoj ga je udario učitelj sa vaspitnim štapom za vreme nastave (događanja tokom prethodne pesme) i u trećem delu ove monumentalne Votersove protestne pesme odluči dovršiti zid nakon tuge i boli nakon što ga je supruga izdala. Odlučuje da ne treba ništa od nikoga (Don't think i need anything at all.) i odvaja se od ljudi za koje smatra kako su bili samo bricks in the wall. (All in all you were all just bricks in the wall).

Ne treba nam obrazovanje

Ne treba nam kontrola misli

Ni mračni sarkazam u učionicama

Nastavnici, ostavite decu na miru

Hej, nastavniče, ostavi decu na miru

Sve u svemu, to je samo još jedna cigla u zidu

Sve u svemu, ti si samo još jedna cigla u zidu

Ne treba nam obrazovanje

Ne treba nam kontrola misli

Ni mračni sarkazam u učionicama

Nastavnici, ostavite decu na miru

Hej, nastavniče, ostavi nas, decu, na miru

Sve u svemu, ti si samo još jedna cigla u zidu

Sve u svemu, ti si samo još jedna cigla u zidu…

Album The Wall, kao i monumentalna, trodelna protestna Watersova himna - Another brick in the wall, triptih usmeren protiv svake vrste otuđenosti i gušenja slobode pojedinca u modernom svetu gde caruju licemerje i nasilje svake vrste, znameniti singl po kojem će većina pamtiti Floyde, ne ulazeći u dublju, suštinsku analizu jednog veličanstvenog kreativnog opusa, retkog u okvirima rokenrola - blistava su Pink Floyd remek dela, surova slika stvarnosti i raspada svih istinskih sistema vrednosti, slika nihilizma sveta bez ljubavi i duše, gde se jedino možete obogatiti na nesreći i poniženju drugih ili prodajući vlastitu dušu, snove, ideale i dostojanstvo za sitnu lovu. Ukoilko nemate odgovora u vašem srcu i duši, ostaje vam samo da se nadate da nećete biti zatvoreni, jer ste uhvaćeni na delu pokazujući osećanja. I proglašeni ludima ili možda razapeti na zid , mekog srca umetničkog.

By Dragan Uzelac, never be another brick in the wall, septembar 2019.