PINK FLOYD – Wish you were here (song)

 

PINK  FLOYD – Wish you were here

So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skies from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

Did they get you to trade
Your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
And cold comfort for change?
Did you exchange
A walk on part in the war,
For a lead role in a cage?

How I wish, how I wish you were here.
We’re just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found
The same old fears.
Wish you were here.

   Tema albuma i numere Wish you were here (jedne od svakako najpopularnijih i najmelodičnijih pesama u božanstvenom Pink Floyd opusu)  je  degradacija ljudskih odnosa i kritika društva koje tretira ljudska bića kao stvari. Uporedo sa mračnim, kritičkim društvenim tonovima i pričom o alijenaciji savremenog, bezosečajnog sveta javlja se i setna čežnja za bivšim članom Pink Floyda – Sydom Barrettom, kome je album i posvećen, ali muzika je istovremeno  usmerena i na brutalnost, ludilo i otuđenje u drugom smislu koja su bila popularna u to vreme, npr. militarizacija i birokratska paranoja.

 

    Naslovna, i jedna od dve ključne, noseće numere albuma, Wish you were here, započinje dobro poznatim rifom Gilmourove dvanaestožičane gitare, posvećena kao i  Shine on you crazy diamond (antologijska, epska numera sa istog albuma) Sydu Barretu, ali i svima onima koji se osećaju izgubljeno, otuđeno. Jedna od najmoćnijih numera Rogera Watersa posvećena je osećaju otuđenosti modernog čoveka, osećaju sa kojim većina ljudi prolazi kroz život. Na veoma bolan, bluzerski emotivan način Waters progovara o veoma bolnoj temi današnjice, komentarišući kroz gorčinu stihova kako se ljudi nose sa svetom svojim fizičkim, mentalnim i emocionalnim povlačenjem u sebe, gradeći zidove otuđenosti, svoje samotne, alternativne svetove unutar kojih vremenom propadaju.

Tebi se, dakle, čini da možeš razlikovati pakao od nebesa

Plavetnilo neba od bola ili besa

Možeš li razlikovati zelene doline i ledne čelične šine

Osmeh i veo crnine?

Ti, je li znaš šta ih deli?

A jesu li te naterali da trampiš svoje heroje za aveti?

Pepeo za drveće?

Fraze za šaku plaveti

Topao komfor za sveži lahor?

I jesi li menjao svoju ulogu običnog pešadinca među neznancima

Za glavnu rolu u lancima?

Voleo bih da te opet vidim

Jer mi smo samo izgubljene duše koje neko osudi

Da plivaju u posudi za zlatne ribice

Iz godine u godinu,

Noću i danju

Prelazeći istu putanju.

A šta smo nalazili na mahove?

Iste stare strahove.

Da, voleo bih da te vidim

    Waters je objašnjavao da mu je inspiracija za pesmu bio Syd Barrett i njegove nesnosne muke sa šizofrenijom. Bila je to Watersova pesma o padu Syda Barretta, nekadašnjeg osnivača, gitariste, pevača i glavnog kompozitora Pink Floyda, priča o njegovog sumornom odvajanju od stvarnosti nakon godina enormnog konzumiranja psihodeličnog narkotika LSD-a.

   Wish you were here bila je jedna od retkih pesama koju su Roger Waters i David Gilmour uradli zajedno. Gilmour je ideju za glavni gitarski rif dobio prebirajući po akustičnoj gitari u svom domu, dok je Waters došao u studio sa već osmišljenim tekstom pesme. Gilmour je potom uradio početni gitarski rif i puštao ga u studiju bržim tempom. Kada ga je Waters čuo, zamolio ga je da uradi sporiju verziju, koja je potom poslužila obojici kao početna osnova da zajednički urade muziku za pesmu, dok je Waters dovršio sopstveni tekst. Na originalnoj verziji pesme s albuma, muzika se nastavlja iz prethodne – Have a Cigar numere kao da neko tražeći prolazi kroz nekoliko radio-stanica, dok se ne zaustavi na jednoj na kojoj upravo počinje Wish You Were Here. Zvukovi radija su snimljeni na Gilmourovom auto-radiju. Uvod je odsviran na 12-žičanoj gitari, snimateljski obrađen kao da je odsviran kroz stari tranzistorski radio, a zatim je dosnimljen punim zvukom akustični gitarski solo. Time je postignuta namera da taj uvodni deo zvuči kao da gitarista u svojoj sobi svira uz radio. Na kraju snimka završni Gilmourov solo se stapa sa zvučnim efektom vetra i prelazi u drugu sekciju višedelne svite Shine On You Crazy Diamond.

    Na kraju svega, u bespuću otuđenog sveta, ostali su da lebde u vakumu bezdušnosti Watersovi stihovi mi smo samo izgubljene duše koje neko osudi.

 

By Dragan Uzelac, avgust 2019.