THE KINKS - early years

 

THE KINKS - early years

    Legendarni britanski pop-rock sastav The Kinks predstavljao je, uz slavni liverpulski bend The Beatles, esenciju svetske pop muzike šezdesetih, pre svega svojom melodičnom, satiričnom i ciničnim humorom obojenom muzikom i lirikom. Bio je jedna od britanskih perjanica pop invazije na Ameriku i ostatak sveta, kreativni i nezaobilazni deo british pop sounda.

Girl, you really got me goin'
You got me so I don't know what I'm doin'
Yeah, you really got me now
You got me so I can't sleep at night

Yeah, you really got me now
You got me so I don't know what I'm doin', now
Oh yeah, you really got me now
You got me so I can't sleep at night

You Really Got Me
You Really Got Me
You Really Got Me

See, don't ever set me free
I always wanna be by your side
Girl, you really got me now
You got me so I can't sleep at night

Yeah, you really got me now
You got me so I don't know what I'm doin', now
Oh yeah, you really got me now
You got me so I can't sleep at night

You Really Got Me
You Really Got Me
You Really Got Me
Oh no...

See, don't ever set me free
I always wanna be by your side
Girl, you really got me now
You got me so I can't sleep at night

Yeah, you really got me now
You got me so I don't know what I'm doin', now
Oh yeah, you really got me now
You got me so I can't sleep at night

You Really Got Me
You Really Got Me
You Really Got Me

    Kinksi su osnovani 1964. godine u Londonu kao četvoročlana grupa, u postavi: Ray Davies – vokal, gitara i kreativni vođa benda (21. jun 1944., London), Dave Davies – gitara, vokal( 3. februar 1947., London), Mick Avory – bubnjevi (15. februar 1944., London) i Peter Quaife – bas (27. decembar 1943., Tavistock). Probijali su se i uvežbavali po londonskim klubovima u vreme ekspanzije britanske scene, a 1964. izdaju prva dva, ne baš uspešna singla – obradu Little Richardove Long tall Sally i You do something to me. Sreća im se osmehnula avgusta iste godine, nakon njihovog trećeg, ultimativnog singla, pesme You really got me (jednog od njihovih zaštitnih znakova), poletnog i grubim ritmom obojenog straight rock and rolla, definisanog karakterističnim riffom i neobuzdanom energijom, nečim tako moćnim što će par godina kasnije prerasti u hard rock zvuk, a potom i heavy metal, redefinišući izražajne mogućnosti rokenrola, njegov kameleonski, nadahnuti duh prilagodljivosti i energetske nescrpnosti. Stonesovski gitarski isprljana, karakterističnih ironičnih vokala, čiste britanštine koja je pionirskim duhom stvorila nešto sasvim novo i autentično – britanski pop, čedo Londona i pre svega Liverpula. U istom, donekle žešćem maniru, Kinksi se pojavljuju i narednim, antologijskim singlom All day and all of the night, stavljajući još jednom akcenat na čvršći zvuk i dinamičnu prljavštinu (umetnost buke) zaodenutu bukom, plesnim ritmom i neodoljivim buntom mlade generacije. Bio je to duh jednog dinamičnog vremena suštinskih promena, kako u muzici tako i u mnogim sociološkim aspektima Britanije – od mode i ponašanja, sve do kulturnih i ostalih društvenih sistema vrednosti. Prekomponovanje duha i uticaja američke muzičke (pre svega rhythm & blues) tradicije, stvorio je u Britaniji nešto sasvim različito, muziku komercijalniju, melodičniju i prihvatljiviju širokim slojevima belačke omladine, željnoj zabave i dobrog provoda( bar u početku). Ubrzo će britanski pop i ritam & bluz krenuti da osvaje Ameriku, zvukom Amerike upakovanim u nove harmonije i ritmove.

 

I'm not content to be with you in the daytime
Girl I want to be with you all of the time
The only time I feel alright is by your side
Girl I want to be with you all of the time
All day and all of the night
All day and all of the night
All day and all of the night

I believe that you and me last forever
Oh yea, all day and nighttime yours, leave me never
The only time I feel alright is by your side
Girl I want to be with you all of the time
All day and all of the night
All day and all of the night
Oh, come on...

I believe that you and me last forever
Oh yea, all day and nighttime yours, leave me never
The only time I feel alright is by your side
Girl I want to be with you all of the time
All day and all of the night
All day and all of the night time
All day and all of the night

    Naredni singl Tired of waiting for you odvodi Kinkse u mirnije pop vode, dajući prednost melodičnosti, odmerenoj ironiji i cinizmu socijalnih komentara britanske stvarnosti, svakodnevnice na obodima jedne uzavrele metropole, budućeg razigranog, swinging Londona, tako lepo dočaranog filmskom magijom Michelangela Antonionia u kultnom Blow up (1966.). Istina je da su maestralni i jedinstveni Kinksi imali tu nesreću da na neki način ostanu u senci legendarnih the Beatles, the Rolling Stones ili pak the Who, ali to ni u kom slučaju ne umanjuje lepotu njihove kreativne magije i jedinstvenog zvuka, načina na koji su unapredili svet rokenrola svojim originalnim stilskim rešenjima unutar pop okvira – dajući mu lepršavost filinga melodične engleštine osenčene uvek prisutnom dozom ironičnosti, blagog pomaka u odnosu na američku krutost tradicije bez tog jedinstvenog humorističnog duha britanske nadrealnosti i uvrnutosti, lepršavosti sarkazma kojim se senčio učmali duh malograđanštine protiv koga je rokenrol u krajnjem slučaju i bio usmeren svojom čudesnom energijom i vitalnošću. Usledile su zlatne godine britanske pop muzike i uspona Kinksa – singlovi  Set me free (predivna, setna melodija i unutarnja toplina pop zvuka), A well respected man (gorka parodija tipičnog britanskog konzervativca), poletna Everybody’s gonna be happy, još jedna satira na račun londonskog kicoša, Dedicated follower of fashion (parodija modne gluposti i snobovske umišljenosti) u veselom, prefinjeno humorističnom tonu, zatim melanholična i vokalima ukrašena See my friends ili pak Till the end of day, na bitlsovskom kreativnom tragu raspevana i melodična, učinili su Kinkse jednim od vodećih britanskih bendova šezdesetih godina 20. veka, nekom vrstom zaštitnog znaka Londona, onog ležernijeg dela predgrađa uronjenog u neku vrstu čudesnog mira, suptilne ironije i pomaka spram haosa koji je vladao u urbanim jezgrima grada. U samo dve godine (1964.-1965.), uz niz singlova i albuma oni postaju zaštitnim znakom muzike britanske prestonice, njenog duha vedrine, ironije, melodičnosti i veoma osobenog smisla za humor. Tragikomični tonovi, zaodenuti prefinjenom melodijskom magijom vitalnog britanskog duha i vedrine pop rock muzike, postali su zaštitnim znakom Kinksa, njihove satirične vizije života Londona. Oni postaju hroničari i britki satiričari britanske svakodnevnice i tradicije, perfektan pop bend koji na rafiniran način melodijom i humorom privlači ogromnu pažnju i pleni unutrašnjom lepotom izraza i stila.

The tax man's taken all my dough
And left me in my stately home
Lazing on a sunny afternoon
And I can't sail my yacht
He's taken everything I've got
All I've got's this sunny afternoon

Save me, save me, save me from this squeeze
I got a big fat mama trying to break me
And I love to live so pleasantly
Live this life of luxury
Lazing on a sunny afternoon
In the summertime
In the summertime
In the summertime

My girlfriend's run off with my car
And gone back to her ma and pa
Telling tales of drunkenness and cruelty
Now I'm sitting here
Sipping at my ice cold beer
Lazing on a sunny afternoon

Help me, help me, help me sail away
Well give me two good reasons why I oughta stay
'Cause I love to live so pleasantly
Live this life of luxury
Lazing on a sunny afternoon
In the summertime
In the summertime
In the summertime

Ah, save me, save me, save me from this squeeze
I got a big fat mama trying to break me
And I love to live so pleasantly
Live this life of luxury
Lazing on a sunny afternoon
In the summertime
In the summertime
In the summertime
In the summertime
In the summertime
In the summertime

    Zlatno doba Kinksa nastavlja se jednim od ključnih albuma - Face to face (1966.) i fantastičnim singlovima - Sunny afternoon i Dead end street, remek delima Daviesovog stila parodičnosti, tragikomičnosti i satire. Od briljantne Party line, preko Rosie won’t you please come home, prijatno melanholične i gotovo klasičarskim tonovima ukrašene, tipične Kinks pesme, zatim prijatno snene Too much on my mind u briljantnom britanskom pop maniru i duhu bogate muzičke tradicije Britanije, kišovite - Rainy day in june, dinamične i opore Holiday in Waikiki, još jedne otužne, klasikom uokvirene Fancy ili pak lepršave Little miss queen of darkness, stiže se do jedne od ključnih The Kinks numera - Sunny afternoon, veoma tipične engleštine – tako satirične, opore, pune kontrasta i distanciranosti duha jednog jedinstvenog naroda šire poznatog po hladnoći i ekscentričnosti, specifičnom humoru i sarkazmu od mogućnosti prevelikog zbližavanja, jetko humoristične i prefinjeno brutalne. Priču zaokružuje i dovodi do vrhunca humoristične sofisticirane tragikomičnosti moćna - Dead end street. Dominantni vokali braće Davies, nošeni na krilima parodične melodijske linije, grade okvir za sliku razdragane i uzvišene svakodnevnice Londona, svet umišljenosti oholih i praznoglavih veličina i njihovog iskonstruisanog malograđanskog sistema vrednosti, svet zarobljen u konzervativnom duhu nepromenjivosti i uštogljenosti, sve ono karakteristično britansko što će par godina kasnije svojim urnebesnim i otkačenim humorom na parodičan način opisati još jedna britanska trupa – ovaj put humoristička, legendarni Pajtonovci (Monty Python’s flying circus). Sve to filtrirano kroz savršenu pop melodičnost, donekle uvrnutu i sa izvesnom dozom pomaka u odnosu na uobičajeno viđenje pop manira i stila. Prefinjeni engleski cinici, oslobođeni bilo kakvih nametnutih okvira i predrasuda sa jedinstvenom muzičkom vizijom kojom su obojili jedno neverovatno kreativno vreme.

There's a crack up in the ceiling,
And the kitchen sink is leaking.
Out of work and got no money,
A Sunday joint of bread and honey.

What are we living for?
Two-roomed apartment on the second floor.
No money coming in,
The rent collector's knocking, trying to get in.

We are strictly second class,
We don't understand,
(Dead end!)
Why we should be on dead end street.
(Dead end!)
People are living on dead end street.
(Dead end!)
Gonna die on dead end street.

Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)

On a cold and frosty morning,
Wipe my eyes and stop me yawning.
And my feet are nearly frozen,
Boil the tea and put some toast on.

What are we living for?
Two-roomed apartment on the second floor.
No chance to emigrate,
I'm deep in debt and now it's much too late.

We both want to work so hard,
We can't get the chance,
(Dead end!)
People live on dead end street.
(Dead end!)
People are dying on dead end street.
(Dead end!)
Gonna die on dead end street.

Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)

(Dead end!)
People live on dead end street.
(Dead end!)
People are dying on dead end street.
(Dead end!)
Gonna die on dead end street.

Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)
Head to my feet (yeah)
Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)
How's it feel? (yeah)
How's it feel? (yeah)
Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)

    Godina 1966. bila je u mnogo čemu prekretnica u radu Kinksa, pre svega zahvaljujući činjenici da se Ray Davies okreće mnogo osobenijem stvaralaštvu, koncentrišući se više na rafinirani satirični stil i oslobađanje od prvobitnih komercijalnih prohteva industrije. Niz kultnih singlova: Sunny afternoon, Dead end street, Waterloo sunset, Autumn almanac i Days, kao i pomenuti Face to face album i uzavreli škotski koncertni Live in Kelvin hall trasirali su put kojim će se kretati u svom najkreativnijem i najprihvatljivijem periodu. Grupa je počela ređe nastupati, Ray se zainteresovao za samostalne projekte, dok je njegov brat Dave objavio niz kvalitetnih, samostalnih singl ploča: Death of clown, Susanah’s still alive i Lincoln county.

    Album The Kinks are the village green preservation society bio je njihovo prvo ostvarenje koje je sadržalo nešto više od običnog zbira pop pesama. Vreme melodičnih i komercijalnih pop rock singlova lagano je jenjavalo u slučaju Kinksa, mada je to bio i opšti trend kada su na scenu stupili psihodelija i konceptualni albumi. Počevši od naslovne teme na pomenutom albumu Kinksi daju niz fotografija nekadašnje Engleske kroz tragikomična zapažanja i podsećaju na prolaznost vremena, u kojem se sve menja i nestaje. Pesme odišu čudesnom vedrinom, melodičnošću i savršenim pop elementima - Picture book, Big sky ili recimo Phenomenal cat savršene su pop pesme, sa prefinjenim, kritičkim pomakom i podnošljivom dozom ironije. Wicked Annabella i Animal farm idu korak dalje i izlazeći iz okvira pop prilagodljivosti i pomirljivosti zvuče znatno oporije.

    Nakon personalne promene u bendu (odlazi Peter Quaife, a na njegovo mesto dolazi basista John Dalton) Kinksi nastavljaju u istom, ovaj put još ciničnijem stilu – album Arthur – priča o usponu i padu britanske imperije, kolekcija je niza izvanrednih numera – od savršene Victoria (još jednog ultimativnog a la Kinks singla), barokne - Young and innocent, zatim još jedne savršeno melodične Days, ustreptale i vedre naslovne numere Arthur, perfektnog singla Plastic man, koji pruža sliku Kinksa u njihovom savršenom izdanju – raspevanom, ironičnom i melodijski briljantnom, melanholijom prožete Drivin’, u tipičnom Ray Davies maniru, još jednog savršenog cinizma - She’s bought a hat like prince ili Mr. shoemakers daughter, musichallske atmosfere i specifično nemilosrdnog humora, otvara se jedan specifično engleski svet uronjen duboko u tradiciju, konzervativizam, oholost, tragikomičnost i neodoljivu vedrinu, bez obzira na sve detinjaste nedostatke i okoštalost.

    Mada se bend tokom druge polovine šezdesetih sve više orijentisao na konceptualne albume (prateći opšti trend tih godina), sve više zanemarujući singl ploče, niz numera sa pomenutih albuma (u formi singla) bio je više nego zapažen - Days, Wonder boy, Plastic man, Victoria, Lola, Apeman.

I met her in a club down in old Soho
Where you drink champagne and it tastes just like cherry-cola [LP version - Coca-Cola:]
C O L A cola
She walked up to me and she asked me to dance
I asked her her name and in a dark brown voice she said Lola
L O L A Lola la-la-la-la Lola

Well I'm not the world's most physical guy
But when she squeezed me tight she nearly broke my spine
Oh my Lola la-la-la-la Lola
Well I'm not dumb but I can't understand
Why she walked like a woman and talked like a man
Oh my Lola la-la-la-la Lola la-la-la-la Lola

Well we drank champagne and danced all night
Under electric candlelight
She picked me up and sat me on her knee
And said little boy won't you come home with me
Well I'm not the world's most passionate guy
But when I looked in her eyes well I almost fell for my Lola
La-la-la-la Lola la-la-la-la Lola
Lola la-la-la-la Lola la-la-la-la Lola
I pushed her away
I walked to the door
I fell to the floor
I got down on my knees
Then I looked at her and she at me

Well that's the way that I want it to stay
And I always want it to be that way for my Lola
La-la-la-la Lola
Girls will be boys and boys will be girls
It's a mixed up muddled up shook up world except for Lola
La-la-la-la Lola

Well I left home just a week before
And I'd never ever kissed a woman before
But Lola smiled and took me by the hand
And said dear boy I'm gonna make you a man

Well I'm not the world's most masculine man
But I know what I am and I'm glad I'm a man
And so is Lola
La-la-la-la Lola la-la-la-la Lola
Lola la-la-la-la Lola la-la-la-la Lola

    Vrhunac jedne neverovatno plodne i uspešne faze ranih Kinksa došao je u vidu pomenutih singlova i albuma Lola, zaokruživši viziju jednog od najboljih britanskih bendova svih vremena. Specifičan duh muzičke tradicije stare Engleske dosegao je kroz stvaralaštvo Kinksa još jedan vid besmrtnosti, vitalnosti duha, poletnosti, kreativnosti, vedrine i tako poželjnog humora, rasterećenog suptilnom ironijom i engleštinom koja naprosto obara s nogu (pre svega one koji mogu da je razumeju, prihvate i izdrže silinu naleta).

    Duh Bitlsa i Kinksa (ujedinjen sa čarima ostrvskog humora i fudbala) još uvek kruži svetom i opominjuće uveseljava sve one duhom odabrane – savršenim pop melodijama i harizmom najvećih, kakvi su bili (pre svih) John Lennon i Ray Davies. Come on, England!.

 

By Dragan Uzelac