Dragan Uzelac - My books...: JUNIOR WELLS (1934.

JUNIOR WELLS (1934. – 1998.)

Junior Wells je bio američki pevač, svirač na usnoj harmonici i snimatelj. Najpoznatiji je po svojoj prepoznatljivoj pesmi Messin’ with the Kid i albumu Hoodoo Man Blues iz 1965., koji je kritičar Bill Dahl opisao kao jedan od uistinu klasičnih blues albuma 1960-ih.

Započevši svoju karijeru ranih 1950-ih kao muzički učenik legende na harmonici Johna Leeja Sonny Boya Willijamsona, Junior Wells je u sledeću deceniju ušao kao dinamičan čikaški bluz izvođač. Do ranih 1960-ih Wellsov stil pevanja i izvođenja pao je pod jak uticaj soul pevača Džejmsa Brauna. Posle decenija sviranja po kafanama na uglu, postao je glavna atrakcija na muzičkim festivalima i noćnim klubovima širom sveta.

Najpoznatiji po dugogodišnjem druženju sa gitaristom Buddyjem Guyem, nastavlja da se pojavljuje i kao solo i u saradnji sa svojim dugogodišnjim saradnikom na gitari - duo bend koji je, tokom trideset godina, predstavio bele rok muzičare i masovnu publiku uz zvuke čikaškog bluza.

Bad, bad whiskey

Made me loose my happy home

Whiskey endless women

Is driving me out of my mind

Ev'ry time I get a lover that's tough you know

I think I'm doin' just fine

Bad, bad whiskey

Made me loose my happy home

I went out last night

Finally knocked myself outta sight

I got full of that bad stuff

And almost started a fight

Bad, bad whiskey

Made me loose my happy home

I wanna tell you baby

I'm now feeling just fine

I think I'll stop drinking whiskey,

and going back to bad wine

Bad, bad whiskey

Made me loose my happy home

Let me tell you

Oh, that bad whiskey

Oh, that no good whiskey

Rođen kao Amos Blekmor 9. decembra 1934. u Memfisu, Tenesi, Džunior Vels je odrastao na farmi u blizini Meriona u Arkanzasu. Tokom njegove mladosti, njegova porodica se nastanila u grubom getu Zapadnog Memfisa u Arkanzasu, gde je dobio prva uputstva o harmonici od Hermana Little Juniora Parkera. Godine 1946. Wells se preselio sa majkom u Čikago. Dve godine kasnije, dok je još uvek bio maloletan, ušao je u C&T Lounge da gleda kako gitarista Tampa Red i pijanista Johnnie Jones nastupaju. Kada mu je bilo dozvoljeno da sedi sa starijim muzičarima, prisetio se kako, kao što je citirano u beleškama Hoodoo Man Blues-a, Vlasnik me je izveo ispred lokala sa mojim pojačalom. Policajac je rekao da je bolje da uđem u kafanu i sviram.

U Čikagu Wells je takođe upoznao giganta na harmonici Johna Leeja Sonny Boy Willijamsona.

U vreme kada sam upoznao Sonija Boja, rekao je Vels Lariju Birnbaumu u Down Beat-u, već sam imao svoj osnovni stil i mislio sam da mogu da sviram, ali kada sam ga slušao znao sam da imam dug put. On je zvučao mnogo profesionalnije nego ja, i želeo sam da pokupim neke napomene.

Godine 1950. upoznao je muzički duo muzičara rođenih iz Misisipija Artura Big Boya Spiresa i Louisa Meyersa na komšijskoj zabavi. Kasnije je brat Luisa Majersa Dejv zamenio Spajrsa i oni su, zajedno sa Wellsom, formirali trio The Little Chicago Devils. Na kraju, grupa je uzela ime Three Deuces, a zatim i Three Aces; uz dodatak bivšeg džez bubnjara Freda Belowa, grupa je tada postala poznata kao Four aces. Godine 1952. svirač na usnoj harmonici Muddyja Watersa, Little Walter Jacobs napustio je Watersov bend da bi započeo solo karijeru. Wells, koji se već sprijateljio sa Watersom i svirao sa njegovim bendom u nekoliko navrata, zauzeo je mesto Little Waltera kao Watersovog usnog harmonikaša.

U pratnji svog bivšeg pratećeg benda, Aces, Wells je debitovao na snimanju na etiketi Leonarda Allena State 1953. Na sesiji su bili gostujući muzičari pijanista Johnnie Jones i gitarista Elmore James. Studijska postava proizvela je komercijalno uspešne strane Eagle Rock i Cut that Out. Nakon ovih numera usledio je instrumental Junior’s Wail pod uticajem Little Waltera i obrada pesme Hoodoo Man Sonny Boy Williamsona. Uz pratnju pijaniste Henryja Graya, Hoodoo Man, napisao je Majk Rou u Čikago bluzu, postigo je lak, opušten zamah dok je Junior duvao u lepo kontrolisanu harmoniku, a svestrani Luis Majers je prešao na slajd gitaru. U aprilu 1954., druga sesija za Stejtove – snimljena kada je Wells bio AVOL iz vojske – dovela ga je zajedno sa talentima pijaniste Otisa Spanna, Maddyja Watersa i basiste i producenta sesije Williea Dixona. U Down Beat Pete Velding je opisao Wellsovo muziciranje na državnim sesijama:

Wellsov mladalački entuzijazam i vitalnost bili su savršeno ublaženi njegovim pohvalno zrelim majstorstvom i kontrolom, a to su zadivljujuće potkrepljeni čudesnim, osetljivim pratiocima koji su mu bili obezbeđeni.

Iskustvo sa Watersovim bendom, međutim, završilo se njegovim odlaskom u vojsku. Pre odlaska na službu, snimio je jednu stranu sa Watersom za Chess etiketu 1954. godine, Standing Around Crying. Otpušten iz vojske godinu dana kasnije, ponovo se pridružio bendu Mudddyja Watersa pre nego što je reformisao Three aces sa Sylom Johnsonom, Daveom Meyersom i Fredom Belowom, da bi radio u čikaškom Du Drop Inu, na Ventvort aveniji. Otprilike 1957. potpisao je ugovor o snimanju sa Mel London's Chief Records i snimio pesme kao što su Two-Headed Woman, I Could Cry, Cha Cha Cha in Blue i Lovey Dovey Lovey One, u poslednja dva od kojih je bio basista Dixon. Kao što je Majk Rou istakao u Čikago bluzu, Wellsovih deset strana za šefa čini oko četvrtine ukupnog izdanja etikete.

When my baby she left me

She left me with a mule to ride

When my baby she left me

She left me with a mule to ride

When her train left the station

That old mule laid down and died

Man I sent this woman

A brand new twenty dollar bill

Lord I sent that woman

A brand new twenty dollar bill

Now if that don't bring her back

I'm sure this old shotgun will

Lake Michigan ain't no river

Chicago ain't no hill town

Lake Michigan ain't no river

Chicago ain't no hill town

If I feel like this tomorrow

I'm gonna clear out be back down Memphis bound

I'll be standing down on the landing

When the big boat pull off and roll

I'll be standing on the landing

When the big boat pull off and roll

I'll be hopin and I'll be prayin

That I never see your face no more

When my baby left me

She left me with a mule to ride

When my baby she left me

She left me with a mule to ride

When her train left the station

That old mule laid down and died

Lord I sent that woman

A brand new twenty dollar bill

Man I sent my baby

A brand new twenty dollar bill

Now if that don't bring her back

I'm sure my shotgun will

Do 1958. Wells je počeo da se pojavljuje sa gitaristom Buddyjem Guyem u Pepper's Lounge-u u 503 E. 43rd Street, i u podrumskom klubu South Side, Theresa's, na uglu 48. ulice i Indijane. Guy je prvi put čuo starijeg stilistu na harmonici u svom rodnom Baton Ružu dok je nastupao na paketu bluz šoua 1956. Nakon što je došao u Čikago 1957. godine, Buddy Guy je upoznao Wellsa sa kojim će kasnije formirati najtrajniji duo modernog čikaškog bluza. Wells se vratio u studio 1959. da bi snimao za izdavačku kuću Profile Mel Londona. U pratnji gitarista Earla Hookera i Davida Meyersa, pijaniste Lafayette Leakea i Williea Dixona, postigao je najveći londonski hit Little by Little, koji je u junu 1960. dostigao dvadeset i treće mesto na Bilbord R&B listi. Pesma Malo po malo označila je Wellsov odlazak od tradicionalne čikaške bluz formule. Oktobra 1960. snimio je svoju prvu, a možda i najdefinitivniju interpretaciju londonske pesme Messin’ With The Kid za Chiefa - numeru koja je zadržala osećaj latino ritma koji se kasnije izgubio u Wellsovim pesmama, i mnogi će se mnogo raspravljati manje inspirisane, verzije. Godine 1960. Guy je učestvovao na Wellsovoj sesiji koja je proizvela Let Me Love You Baby. Godinu dana kasnije, Wells je nastavio da snima za Chiefa, presecajući još nekoliko strana sve dok kompanija nije to iste godine prekinula.

Sredinom 1960-ih Bob Koester, vlasnik male izdavačke kuće Delmark sa sedištem u Čikagu, čuo je Juniora Wellsa kako nastupa u Theresa's Lounge, i pozvao ga da snima za njegovu izdavačku kuću. Wells je tada kontaktirao Guya i okupio basistu Jacka Meyersa i bubnjara Bilyja Warrena da snime za Delmark album iz 1966. godine, Hoodoo Man, koji je postao kultni snimak za mlađu generaciju bluzmena i belaca. Pobednik najboljeg R&B albuma časopisa Down Beat, Hoodoo Man, dokazao je umetnički prodor za Wellsa. Na LP-u je odao počast Sonny Boy Williamsonu u pesmama Early in the Morning i Hoodoo Man. Snimak je prožet uticajem Džejmsa Brauna, posebno na numeru Snatch It Back and Hold It, na kojoj Wells peva: Znaš da nemam potpuno novu torbu. U svojoj recenziji LP-a, Džef Hanuš je u The Blackvell Guide to Blues Records prokomentarisao:

Tim Buddy Guya i Juniora Wellsa je u svom najboljem izdanju dok sviraju neke od najsirovijih čikaških bluzeva sa ove strane Muddyja Watersa i Litlle Waltera. Ne postoji dosadan trenutak.

U isto vreme, pojava stilista bele harmonike kao što su Paul Butterfield i Charlie Musselwhite, pomogla je Wellsu da stekne veću notornost među belom narodnom i koledž publikom. I on je počeo redovno da se pojavljuje na brojnim festivalima i na fakultetima. 1966. Wells se pojavio u seriji Vanguard Record-a, Chicago/Blues/Today! Vol. I. U produkciji Samuela Chartersa, Wellsov doprinos tom tomu uključivao je pesme Messin’ With the Kid, Checking up on My Baby, Tribute to Sonny Boy Williamson i prerađenu pesmu J.B. Lenoira My Brother’s in Korea pod nazivom Viet Cong Blues.

Iste godine gostuje u inostranstvu sa American Folk Blues Festival. Wellsov Vanguard Lp It’s My Life iz 1966. sadržao je pesme snimljene uživo u Pepper's Loungeu sa Buddy Guyem, bubnjarom Fredom Belowom i basistom Leroyem Stewartom. Na studijskim pesmama LP-a Little Al je zamenio Freddie Belowa na bubnjevima, a Walter Beasley je dodat na ritam gitari. Odajući priznanje Wellsovim muzičkim aktivnostima kod Tereze, Delmark Records ga je spojio sa Guyem, gitaristom Louisom Meyersom, pijanistom Otisom Spannom, basistom Earnestom Johnsonom i bubnjarom Fredom Belowom, da bi snimili album Junior Wellsa Southside Blues Jam iz 1970. godine. Prisutan tokom sesije, Bruce Iglauer, kako je citiran u Damn Right I've Got the Blues, prisetio se kako je Junior došao u studio ne znajući ni najmanje šta će da snimi. Spann ga je podsećao na stare pesme. Pod Spannovim uticajem, bend je počeo da svira nekoliko tradicionalnih numera. Improvizatorski kasnonoćni osećaj albuma sadržao je nekoliko trenutaka snažnog izvođenja, što se vidi u Wellsovom izvođenju pesme Stop Breaking Down Roberta Johnsona (koja je zauzvrat inspirisala obradu Rolling Stonesa). U Blues on CD: The Essential Guide, Charles Shaar Murray je napisao:

South Side Blues Jam je bila prkosna himna ponosa i vere u vrednost muzike koja se tada suočila sa naizgled neizbežnim komercijalnim padom.

Godine 1970. Junior Wells i Buddy Guy su bili na turneji po Evropi sa Rolingstonsima, otvarajući rok grupi set od 45 minuta. U pozadini, Wells je uživao u društvu Micka Jaggera i Kita Richardsa, koje je obojicu smatrao prizemnim ljudima. Iste godine, engleski bluz-rok gitarista, Eric Clapton, organizovao je snimanje sa Wellsom za Atlantic Records. Služeći kao pomoćni čovek i producent, Clapton je doveo Wellsa i Guya u studio Criteria u Majamiju, sa postavom koja je uključivala saksofonistu A.C. Reeda i klavijaturistu iz Nju Orleansa Dr. Johna. U Crossroads: The Life and Music of Eric Clapton, Mihael Šumaher je objasnio kako je zavisnost engleskog gitariste od droge uticala na uspeh snimka: Nažalost, za sve zainteresovane, Klepton je bio u strašnoj formi kada je stigao u Criteria Studios na sesije. Nije koristio heroin nekoliko dana i osećao je mučne posledice odvikavanja. U nikakvom obliku da bude producent sesije, Clapton je kasnije priznao, kao što je citirano u Damn Right I Got the Blues: Nisam trebao biti tamo. Znojio sam se i umirao iznutra. Krajnji rezultat je bio nejasan skup nastupa koji je stajao na polici Atlantika dve godine do objavljivanja kao LP Buddy Guy i Junior Wells Play the Blues.

This old fool

Lord, he's falling in love again

This old fool

Lord, he's falling in love again

And he hasn't had no loving

Oh since God knows when

Now listen

Well I work hard for you baby, you know I

Bring you all my pay

Got me looking for you woman

With a flashlight in the day

This old fool

Lord, he's falling in love again

'Cause I haven't had no loving

Oh since God knows when

Well I went to my doctor, knocking

yesterday

Something wrong son, but I

I just can't say

This old fool

Lord, he's falling in love again

'Cause I haven't had my loving

Oh since God knows when

Well I'm down in Louisiana, woman, don't believe there's

Nothing but voodoo

I'm strung out on this woman, now tell me

What more can I do

This old fool

Lord, he's falling in love again

'Cause I haven't had my loving

Oh since God knows when

Još jedan rad Wellsa i Guya, Drinkin’ TNT and Smokin’ Dynamite, koji je producirao basista Rolling Stonesa Bill Wyman, takođe je izazvao mnogo kritika zbog svog neinspirativnog izvođenja. Snimljen uživo u Montreu, Švajcarska, Drinkin’ TNT and Smokin’ Dynamite, 1974. godine, na LP-u su učestvovali Rolling Stones Wyman, pijanista Muddyja Watersa Pinetop Perkins i bubnjar Crosby, Stills & Nasha Dallas Taylor. Osim nekoliko svetlih trenutaka od Guya, album nudi malo od Wellsa koji prolazi kroz listu njegovih poznatih obrada.

Dok su bili u Parizu tokom evropske turneje 1981. godine, Wells i Guy su snimali kao akustični duo koji je doneo Going Back za francusku izdavačku kuću Isabel. Zatim je iznajmljen Aligator Records-u pod nazivom Buddy Guy & Junior Wells: Alone and Acoustic.

Rezultati, napisao je Bruce Iglauer iz Alligator Record-a u beleškama za LP, bili su sat vremena opuštenog bluza, sa mnogim tekstovima improvizovanim na licu mesta. Zajedno su odali počast akustičnom bluzu Deep Southa iz kojeg je nastala njihova savremena muzika.

Uprkos Iglauerovoj podršci, album je patio od, kako je kritičarka Ešli Kan primetila u Living Blues-u, lebdećih stihova lišenih inspiracije i pesama koje nisu tačno pripisane originalnim autorima. U to vreme, Wells je još uvek imao svoju matičnu bazu u Čikagu kod Tereze, i često je nastupao u Guy’s Checkerboard Lounge-u.

Tokom naredne decenije, Wells je bio glavni u svetu kao solo umetnik i često sa Buddy Guyem, sadašnjim kraljem čikaškog bluz gitare. Najavljeni kao Original Blues Brothers, nastupi dua, kao i njihovi snimci, pokazali su se, uglavnom, razočaravajućim naporima onima koji su upoznati sa kvalitetom njihovog ranijeg muziciranja. Bluzmen John Hammond Jr., kako je citiran u Damn Right I Got the Blues, možda je najbolje izrazio nedoslednost koja je pokvarila mnoge njihove nastupe uživo: Bio sam na toliko emisija gde su Buddy i Junior uspeli, i to je parodija na bluz ... a ipak sam ih video neke druge noći i stekao sam onaj stari osećaj kada sviraju set koji je jednostavno veličanstven.

Uprkos kritikama nekih njegovih nastupa, Junior Wellls je ostao, u doba manje bluz talenata i rok imitatora, jedan od poslednjih velikih čikaških harmonikaša/pevača. Kao što je rekao Lariju Birnbaumu, u Down Beatu: Ja sam posvećeni bluz pevač i ići ću dole sa brodom. Nikada neću odustati.