PINK FLOYD soundtrack – MORE & OBSCURED BY CLOUDS

 

PINK FLOYD soundtrack – MORE & OBSCURED BY CLOUDS

 

More (1969.)

 

Od jula do septembra 1968. Floydi nastupaju na američkoj turneji. Tokom turneje po prvi put koriste napravu pod imenom The Journey, koja je širila zvuk u radijusu od 360 stepeni. Bio je tu i sada već legendarni Azimuth Coordinator, vrsta miksete koja je raspršivala zvuk dvoranom. Vremenom njihovi su nastupi prerastali u epske tehničko-vizuelno-teatarske spektakle kojima su plastično dočaravali vlastite muzičke ideje i vizije. Tokom 1968. iskazuju se i na polju filmske muzike, Floydi stvaraju muziku za film More, Barbeta Schroedera, Tonite Let’s All Make Love in London, Petera Whiteheada i The Committe, Paula Jonesa.

Sredinom 1968., Pink Floyd dolaze na ideju da naprave album koji će ih napokon prikazati u pravom svetlu, onako kako su po njima trebali da zvuče novi Floydi. Dupli album trebalo je da se sastoji od jedne ploče sa živim snimcima starih numera benda, dok je druga ploča osmišljena kao kolekcija pojedinačnih ostvarenja članova benda.

Ipak, pre novog epskog poduhvata Floydi su se pozabavili nečim mnogo jednostavnijim (po njihovim standardima manje kompleksnim) – u julu 1969. objavljena je njihova muzika za film. Reditelj je bio Barbet Schroeder, a film se zvao More, za koji su Floydi napisali kompletan materijal. Bio je to dramatičan film koji prikazuje silaznu spiralu, putanju mladića koji je podlegao zavisnosti o heroinu. Schroeder je za soundtrack ovog nerovatno tužnog filma odabrao Pink Floyd. Barry Miles citirao je reditelja koji je objasnio svoj izbor: Pink Floyd su stvarali muziku koja je bila najbolje prilagođena filmu u to vreme - svemirska i vrlo u skladu s prirodom. Kao što se koristi u filmu, pesme koje je bend napisao i snimio su suptilni dodaci; često se pesme pojavljuju i izlaze iz zvučnog zapisa u obliku zvukova koji dolaze s radija. Budući da bi bili potrebni različiti stilovi za evociranje određenih specifičnih raspoloženja, Pink Floyd je pozvan da stvori odgovarajuću raznoliku kolekciju muzike. U razdoblju od februara do maja 1969. bend je radio na pesmama za More između sada već uobičajenog rasporeda koncerata. Iz niza razloga – barem delimično zbog poteškoća s dobivanjem inostranih radnih dozvola – Pink Floyd uglavnom su ostali u Velikoj Britaniji tokom tog razdoblja, svirajući na brojnim festivalima i dobrotvornim koncertima. 

 

Roger Waters, novi idejni i duhovni vođa benda uzeo je stvar u svoje ruke i za veoma kratko vreme komponovao većinu veoma dobrih, dinamičnih, melodičnih i jednostavnih rock and roll numera.

In a churchyard by a river
Lazing in the haze of midday
Laughing in the grasses
And the graves

Yellow bird, you are not long
In singing and in flying on
In laughing and in leaving

Willow weeping in the water
Waving to the river daughters
Swaying in the ripples and the reeds

On a trip to Cirrus Minor
Saw a crater in the Sun
A thousand miles of moonlight later

Od ležerne, hladno introspektivne Cirrus Minor (folk Cirrus Minor ima površinske sličnosti s nekim pesmama Syda Barretta: pesma nema refren i izgrađena je na temelju silaznih akorda. Vokalna deonica završava nakon minut i po; preostale gotovo tri minute pesme sadrže veličanstvenu melodiju orgulja Hammond Richarda Wrighta. Dodatna presnimavanja orgulja prema kraju pesme poprimaju omamljujući, nezemaljski kvalitet), osenčene ehoom i melanholijom Wrightovih moćnih klavijatura (uz specijalne efekte cvrkuta ptica u pozadini), zatim moćnog, dinamičnog i poletnog, rokerskog distorziranog (heavy metal) komada na gitari impresivnog Gilmoura The Nile Song, koji praši u najboljem duhu druge polovine šezdesetih i kulminira u brutalno sirovoj solaži, još jednoj hladnoj Crying Song, usporenog koraka i čudesne mirnoće, uznemiravajućeg, avangardno eksperimentalnog instrumentala Up the Khyber, koji zloslutno tutnji i neurotično podrhtava od jeze, preko predivnih Green Is the Colour, u lenjavo ležernom maniru Davida Gilmoura, njegovog setnog glasa, te lirskih zvukova gitare i klavira, i Cymbaline Rogera Watersa, jednostavne melodije i uverljivog vokala, kratke i dinamične Party Sequence, brutalno mračne i apokaliptične Main Theme, u najcrnjem psihodeličnom maniru Floyda i horor ehu beznadežne noćne more (Richard Wright svira niz disonantnih akorda i melodijskih linija), zatim još jedne heavy a la Gilmour vožnje – Ibiza bar, strasno otpevane i ubedljivo odsvirane u grčevitom stilu, setnim ehoom obojenog More Blues i Gilmourovom dvanaesticom relaksirane blues sekvence, povratka u zlu kob i crnilo Quicksilver, psihodelični moždani udar bez nade i zraka svetlosti, Pink Floyd ludila zvanog A Spanish Piece, neofloyd humora, žestoke Gilmourove parodije jednog od flamenko šablona, do Dramatic Theme, izlaska iz začaranog kruga klaustrofobije i unutrašnjeg nemira, proteže se novi Pink Floyd album, jednostavno, atipično i efektno ostvarenje, snimljeno u toku samo jedne nedelje bez previše uranjanja u analizirani mulj. Jednostavnim stilom Floydi pokazuju svoju izvornu snagu, talenat, vitalnost i kreativnost izvanrednog rock and roll benda.

Heavy hung the canopy of blue
Shade my eyes and I can see you
White is the light that shines
Through the dress that you wore

She lay in the shadow of the wave
Hazy were the visions overplayed
Sunlight on her eyes but moonshine
Made her blind everytime

Green is the colour of her kind
Quickness of the eye
Deceives the mind
Envy is the bond between
The hopeful and the damned

 

Obscured by clouds (1972.)

 

Pre nego je na red došao Pink Floyd Magnum Opus za sva vremena – Dark Side of the Moon, Floydi se još jednom vraćaju u bazu jednostavnosti, ovozemaljskih sirovih užitaka i rokenrol vatrenosti, snimajući muziku za još jedan buntovni i otkačeni hipi film Barbeta Schroedera - La valle, čiji će krajnji produkt biti novi Pink Floyd album Obscured by Clouds, 1972. godine. Pink Floyd su pomenutom projektu posvetili samo tri nedelje (po njihovim standardima beznačajno malo vremena). Album je snimljen u Chateau d’ Heronville zamku (studiju) u Francuskoj, rekonstruisanom na ruševinama starog manastira u blizini Pariza. Zamak je nudio luksuzno prebivalište i studio daleko od spoljnih smetnji. Grupa je naišla na skromnije tehničke mogućnosti (od onih uobičajenih u legendarnom studiju Abbey Road u Londonu, njihovoj stalnoj bazi) nego što je navikla, ali je zato svirala sa energijom i opuštenošću kao na najboljim scenskim nastupima. Prijatna promena vazduha (za razliku od ustajalosti i klaustrofobije studijskog rada u Londonu) pokrenula je novi tok njihovih kreativnih sokova i sviračku poletnost. Rezultat svega je bio izvanredan i dinamičan rock and roll album.

Heaven sent the promised land
Looks alright from where I stand
'Cause I'm the man on the outside looking in

Waiting on the first step
Show me where the key is kept
Point me down the right line because it's time

To let me in from the cold
Turn my lead into gold
'Cause there's a chill wind blowing in my soul
And I think I'm growing old

Flash the readies wot's...uh the deal
Got to make it to the next meal
Try to keep up with the turning of the wheel.

Mile after mile
Stone after stone
You turn to speak but you're alone
A million miles from home you're on your own

So let me in from the cold
Turn my lead into gold
'Cause there's a chill wind blowing in my soul
And I think I'm growing old

Fire bright by candlelight
With her by my side
And if she prefers we will never stir again

Someone sent the promised land
And I grabbed it with both hands
Now I'm the man on the inside looking out

Hear me shout 'Come on in. What's the news and where you been?'
'Cause there's no wind left in my soul
And I've grown old

 

U When You’re in i The Gold is in the ... Gilmour svira veoma vatreno, sa nizom moćnih akorda u maniru najboljih rock and roll gitarista, praćen baražnom zvučnom vatrom benda. Povratak korenima, bazičnom rock and roll and rhythm & blues soundu sa kojima je sve i počelo pokazao se kao pun pogodak benda. Wot’s ... Uh the Deal predivan je melodijski i vokalni ugođaj Gilmoura, i izvrstan pop rock komad moćnih harmonija i lepršavih sentimentalnih tonova, strasno otpevan i odsviran. Briljantna i veoma emotivna Childhood’s End lagano se razvija i moćnim basom dobija u dinamici, dok Gilmour vatreno peva u JJ Caleovom ritmu i maniru. Brutalno dobra, čisti rock and roll, uz savršen Watersov bas i iskričavu, jetku Gilmourovu solažu. Snažan emotivni naboj prosto razara, nudeći setu, nostalgiju i energičnost kao odgovor na kraj jednog detinjstva. A onda, u nastavku sledi još jedan besmrtni komad – Free Four, u skifl maniru, sa Watersovom dozom ironije i mrvećim akordima uz pivopijsku melodiju i mračan tekst. U svakom slučaju bio je to još jedan ubistveno floydovski urađen album, prekrasno rok štivo za početnike i veterane.

You shout in your sleep
Perhaps the price is just too steep
Is your conscience at rest if once put to the test?
You awake with a start to just the beating of your heart
Just one man beneath the sky
Just two ears, just two eyes

You set sail across the sea of long past thoughts and memories
Childhood's end
Your fantasies merge with harsh realities
And then as the sail is hoist
You find your eyes are growing moist
All the fears never voiced say you have to make your final choice

Who are you and who am I to say we know the reason why?
Some are born
Some men die beneath one infinite sky
There'll be war, there'll be peace
But everything one day will cease
All the iron turned to rust
All the proud men turned to dust
And so all things, time will mend
So this song will end

Najveći deo 1972. (devet meseci sitničavog rada) protekao je Floydima u snimanju albuma Dark side of the Moon. No pre toga reditelj Adrain Maben snimio je film o Pink Floydima u Pompeji, za potrebe evropske televizije. Film je naravno nazvan Pink Floyd at Pompeii.

Nije bilo filma o nekoj pop grupi, koji bi po opštem kvalitetu i tehničkoj prezentaciji prevazilazio ovaj, hvalio ga je Melody maker časopis. Floydi su u filmu prikazani kako sviraju njihove klasike na kompletno opremljenoj bini u postavljenoj u potpuno praznom Rimskom amfiteatru i šetaju u pauzama po obrocima Vezuva i ruševinama antičkog rimskog grada Pompeje, potpuno uništene u vulkanskoj erupciji Vezuva pre dvadesetak vekova. Mislim da će se frikovima dopasti, bio je Watersov karakteristični komentar.

Upravo tako. Pompeja je bila jedan od vrhunaca jedne neponovljive epohe čudesnih Pink Floyda. Sa albumom Dark Side of the Moon počela je neka nova era Floyda, sa izrazito dominantnom ulogom Rogera Watersa i mnogo manje psihodeličnog frikovanja, čudaštva i muzičkog eksperimentisanja, sa akcentom na priču o svetu koji nas okružuje sa svim svojim gadostima, licemerjem i mrakom, koja se završava sa finalnim rezom iz 1983. sa albumom The Final Cut, poslednjim pravim Pink Floyd albumom (ipak bez Wrighta), raspadom benda i nekom sasvim drugom pričom koja samo po nazivu benda ima veze sa istorijom Floyda dugom gotovo dve decenije čudaštva i pionirskog probijanja granica u potrazi za novim i smelim izazovima duha muzike.

 

By Dragan Uzelac